Aflevering 21 – oktober 2024
Anita Cambier
Ik zie een hoog gebouw van beton met veel ramen, elk raam gekaderd door uitstekende betonnen
randen, net als foto’s in lijsten met een dik frame. Voor de kleine raampjes zie ik rolgordijnen als
zonwering, alleen voor de drie grote ramen bovenaan hangen gordijnen.
Linksonder in de foto staat een witte paal met 4 lampen, of twee lampen en twee speakers, ik twijfel.
De paal is een beetje ‘verdekt opgesteld’ omdat de lijn van de paal gelijk loopt met de lijn van de
ramen en de koppen van de lampen / speakers nagenoeg dezelfde kleur hebben als het beton van het
gebouw. Het gebouw steekt af tegen een blauwe lucht.
Bovenop het gebouw een plateau dat een kwart slag gedraaid is ten opzichte van de rest van het
gebouw. Ik krijg de neiging om het plateau te pakken en het er recht op te draaien. Onzin natuurlijk
want dat zou de foto mijns inziens een stuk saaier maken. Aan de onderkant van het plateau zie ik
rechtsboven een donkere cirkel. Ik vraag mij af wat voor functie deze heeft. Midden links van het
plateau vliegt een vogel. Rechtsboven op het plateau hangen twee mensen in een schommel.
Het gebouw is mij bekend, het is de ‘Amsterdam Lookout’. Even gegoogled en zie dat het zelfs
Europa’s hoogste schommel is, 100 meter boven de grond. Terwijl de mensen vanuit vogelperspectief
genieten van een panoramisch uitzicht, heeft de fotograaf vanuit kikvorsperspectief de foto genomen,
waarbij het gebouw ook nog van je weg lijkt te draaien.
Exact vanuit de linkeronderhoek glijdt het gebouw door de diagonale lijn de foto in. Dit is ook de lijn
waar mijn ogen steeds naar teruggaan, De lijn volg ik naar boven en ga via het plateau naar de
mensen in de schommel, terug over de ramen naar de paal. Ik kan wel zeggen dat ik door de
lijnwerking de foto ingezogen wordt.
Hoewel het gebouw an sich voor mij geen wauw-factor heeft, vind ik de foto wel evenwichtig door het
minimale kleurenpalet van bruin, wit en blauw met een klein accent van het rood van de schommel.
Het sobere van het bruingrijze beton wordt opgetrokken door de blauwe lucht.
Ik vind het knap dat de fotograaf van zo’n saai gebouw nog een bijzondere plaat weet te maken.
Was de fotograaf geconcentreerd op het gebouw tijdens het afdrukken en was het een toevalsshot dat
de mensen in de schommel er net uitstaken? Ik denk het niet, mijn gevoel zegt dat de fotograaf
gewacht heeft tot dit moment.
Welk verhaal wil de fotograaf met deze foto vertellen? Kijk deze daredevils eens!? Of is het slechts
een herinnering of een bewustwording hoe hoog de fotograaf net zelf boven de grond heeft
geschommeld? Ik ben benieuwd!
Pieter Leeflang
Een blikvanger!
Niet alleen mijn blik, maar mijn hele wezen wordt omhooggetrokken met een afwijking naar links. En
het vreemde is, dat ik steeds probeer dit te corrigeren, hetgeen natuurlijk niet lukt. Alleen daarom al
kan ik heel lang naar dit beeld blijven kijken; het houdt mij bezig. Dat zit hem in de niet symmetrische
opbouw van dit rustige (of toch niet ?) beeld. En vooral in de façade van het gebouw, waarvan de punt
iets uit het midden naar boven wijst. En dan kom ik aan bij het overstekende “dak”. Dat past precies in
verkleinde vorm bij de buitenmaten van de foto, afgezien van het feit dat de driehoek van de façade dit
onderbreekt, hetgeen er extra spanning aan geeft. Mooi zoals het gebouw in de linker beneden hoek
begint en rechts op afstand van de zijkant van de foto verticaal naar boven loopt. Opmerkelijk dat dit
mij een gevoel geeft dat het gebouw op zich naar rechts wil.
Heel veel van de zelfde ramen geeft rustig en misschien wat saai lijnenspel. En dat rechthoekige dak
maakt het op zich niet spannender.
Maar er zijn subtiele afwijkingen, die voor een extra spanning zorgen. Trouwens zonder deze extra’s is
dit al een superbeeld.
Ik noem ze even:
De lichtarmaturen links onder.
De drie brede ramen boven in de punt van de façade, waarvan de rechtse glasloos lijkt te zijn.
De donkere cirkel rechts in het dak.
Het uitstekende mechanisme (het lijkt wel een dubbele zitplaats van een stoeltjeslift) aan de rechter
zijkant van het dak.
En de subtiele wolkenflarden in de lucht.
Ik heb die subtiele afwijkingen eruit gehaald waardoor de foto toch aan spanning inboet.
Misschien is het voor anderen moeilijk om zich in mijn gevoelens te verplaatsen. Geeft niet zolang ze
maar gevoelens hebben.
Al met al, een foto om lang naar te kijken en dat regelmatig weer te doen.
Toelichting van de fotograaf:
Hoge gebouwen zijn vaak een symbool van rijkdom, succes en macht, bedoeld om de mens te
imponeren. Maar op deze schommel kun je, als je het durft, de hoogte uitdagen.
Mijn vraag is, komen deze gedachten ook over met deze foto?
Het is een foto van A’DAM Toren, hier is een observatiedek met uitzicht over Amsterdam. Op het dak
vind je ‘Over The Edge’: Europa’s hoogste schommel.